کد مطلب:35384 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:16

گنجینه پرسمان » اعتقادات

يكي از اشكالات شفاعت اين است كه: اگر راه سعادت را به راهنمايي عقل طي كنيم به شفاعت بر نمي خوريم. قرآن نيز مسأله شفاعت را به طور شفاف بيان نكرده و از متشابهات است. بنابراين، ادب ديني اقتضا دارد درباره شفاعت ساكت باشيم، پاسخ آن چيست؟

اولا، قرآن در موارد فراواني فرمان به تدبر، خردورزي و ژرف نگري داده تاناآگاهانه برخي آيات را متشابه نخوانيم، بلكه آيات را استنطاق كنيم و به تفسير و تحليل آن بپردازيم. و گوهرهايي نفيس را از اعماق آن بيرون آوريم. البته تفسير كتاب الهي بايد روشمند باشد، نه خودسرانه و بدون روش صحيح؛ زيرا هر دانشي، داراي زبان مخصوص، تخصص ويژه، ابزار لازم، استادان چيره دست و كارآزموده اي است.

ثانيا، بر پايه امر فوق اگر متشابهات به محكمات ارجاع داده شود، ابهام آنها مرتفع گشته، مقصود اصلي آنها آشكار و از ژرفاي آن استخراج خواهد گرديد. براين اساس، هر جا سخني از شفاعت رفته آيات قبل و بعد از آن مقصود اصلي را به طور شفاف بيان مي كند؛ چنان كه به انضمام آيات ديگر هرگونه ابهام متوهمي موهون خواهد شد.

وانگهي قرآن كريم توسط مفسران بزرگ و متضلعي چونان پيامبر و پيشوايان دين(ع) تفسير شده و ذيل هر آيه رواياتي بس تابنده چهره زيبا و تابناك آيه را نمايانده است. (بحار 8/30.)

بنابراين، اشكال فوق كه از ناحيه انديشه هاي سلفي گري و وهابي گرايي برخاسته نشانه آن است كه در برداشت صحيح از معناي آيات ناتوانند، به ويژه كه راهبردهاي احاديث را ناديده انگاشته اند. بر اينان لازم است در انديشه و باورهاي اسلامي خود، اسلام را از ديدگاه صحيح بازنگرند، به ويژه كه به اتفاق همه فرقه هاي مسلمان اعم از سني (غير وهابي) و شيعي، روايات شفاعت متواتر و قطعي است و آيات قرآن نيز بر ثبوت آن دلالت تام دارد.

---

: آية الله جوادي آملي
تفسير موضوعي قرآن ج 5 (معاد در قرآن)